''Στο σατυρικό δράμα Ιχνευτές το σοφόκλειο ύφος ανοίγει την δραματουργική προοπτική. Αν και σώζεται σε αποσπασματική μορφή, τόσο η σωζόμενη έκταση όσο και η αναφορά του μύθου στον Ομηρικό Ύμνο για τον Ερμή συνθέτουν ένα ικανό προς παράσταση δραματουργικό καμβά. Στους Ιχνευτές ο Σοφοκλής χειρίζεται αριστοτεχνικά το κωμικό και το μπολιάζει με γερές δόσεις θεϊκού τρόμου, δημιουργώντας έτσι ένα κείμενο με ρυθμό, ένταση, γέλιο, δράση, αγωνία, παραμυθία. Στην απλή υπόθεση του έργου ο χορός των Σατύρων με αρχηγό τον γέρο –Σιληνό βρίσκουν τον ένοχο της κλοπής και σφαγής των βοδιών του θεού Απόλλωνα, που δεν είναι άλλος από τον θεό Ερμή. Ο Ερμής όμως με τη βοήθεια της μουσικής εξευμενίζει τον Απόλλωνα χαρίζοντας τη λύρα του, την οποία έφτιαξε από τη σφαγή ενός βοδιού και μιας χελώνας, ενώ οι Σάτυροι κερδίζουν την ελευθερία τους και το χρυσό στεφάνι του θεού.
Ο Αβδελιώδης ακουμπά πάνω στο υλικό με εμπρόθετη αμφισημία και λιτότητα, παρουσιάζοντας μια παράσταση που αν και ολοκληρωμένη, εντούτοις είναι εκκρεμής ως προς την τελική της μορφή. Με αυτόν τον τρόπο διαχειρίζεται τη ζωντάνια του σοφόκλειου έργου, αναδεικνύοντας ακριβώς το παιχνίδι μεταξύ του ιερού και του ωραίου, του υψηλού και του λαϊκού, καταλήγοντας στη δύναμη της παράστασης όχι ως φόρμας αλλά ως ουσίας. Λειτουργεί σχολιαστικά καθώς η θεϊκή δύναμη, η οργιαστική φύση των σάτυρων, τα πρωταρχικά ένστικτα του θανάτου και της ηδονής παρασταίνονται και κυρίως νοούνται ως παράμετροι του έργου τέχνης και ως αναγκαίοι σταθμοί στην πορεία μετάβασης από το ιερό στο αισθητικό και το αντίστροφο.''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου