''Με την ανακάλυψη του μεγάλου αποσπάσματος των “Ιχνευτών” του Σοφοκλή (1912), έχουμε τουλάχιστον μια εικόνα πιο σαφή της ύστερης, ώριμης φάσης του είδους. Για το έργο αυτό, που είναι και το θέμα του παρόντος σημειώματος, πρέπει να επισημάνω την πρώτη προσπάθεια συμπλήρωσης και φιλολογικής ανασύστασης του κειμένου του από τον Δημήτριο Σάρρο το 1932, με ενδιαφέρουσα εκτεταμένη εισαγωγή. Όπως και αρκετές μεταγενέστερες διασκευές με σκοπό τη σκηνική παρουσίαση, από τις οποίες ενδεικτικά αναφέρω εκείνη του Γιώργου Χατζιδάκη.
Ο Σοφοκλής αντλεί το υλικό του από τον ομηρικό “Ύμνο στον Ερμή”, που έχει ως θέμα του τη θαυματουργή γέννηση του “Θείου Βρέφους”, Ερμή, την κλοπή απ’ αυτόν με πανουργία των κοπαδιών του Απόλλωνα και τη “Δίκη” του από τον ίδιο τον Δία, που όμως δεν έχει ως αποτέλεσμα την τιμωρία του, αλλά, αντιθέτως, την πανηγυρική εγκατάστασή του στον Όλυμπο επειδή το τέχνασμά του “αρέσει” στον πατέρα των θεών! Ο χορός αυτού του έργου αποτελείται από σάτυρους “ιχνευτές”, μια λέξη που δηλώνει τους επαγγελματίες οι οποίοι ακολουθούσαν, στην αρχαιότητα, τα χνάρια των θηραμάτων στο κυνήγι, “ξετρυπώνοντάς” τα. Κάτι σαν ανθρώπινα λαγωνικά, δηλαδή. Οι σάτυροι, ανάμεσα σε ανθρώπους και ζώα, έπαιζαν παραδοσιακά τον ρόλο αυτόν στον μύθο…
Μια ενδιαφέρουσα μελέτη της σύγχρονης Γαλλίδας ερευνήτριας Λωράνς Καν, με τον τίτλο “Ο Ερμής περνά”, αναπτύσσει αυτή την εκδοχή ακριβώς, ερμηνεύοντας την πλοκή του ομηρικού “Ύμνου στον Ερμή” ως μια πανουργία του Ερμή, προκειμένου να κατορθώσει να “αλώσει” τον Όλυμπο. ''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου